Beoordeling: ***

Boekomslagen zijn belangrijk. Dat is geen nieuws natuurlijk, maar dat besefte ik weer toen ik het omslag van ‘Geheimen van het Tuinhuis’ zag. Die vond ik namelijk prachtig. Ook het binnenwerk; alsof je in een paradijsje stapt. Maar vooral het groene silhouet op de voorkant vond ik veel zeggen over het verhaal. Een silhouet waar je enerzijds een donker meisje in ziet met anderzijds een kostuum uit de 19^e eeuw, herkenbaar van vooral Europese of westerse afbeeldingen. Dat voelt als een tegenstrijdigheid en maakte me nieuwsgierig.

Progressieve ideeën
De zestienjarige Alexandra Belgrave groeit op als kleurling in de elitekringen van Suriname. Haar status belooft haar een goed leven, maar Alexandra is niet tevreden. Ze gaat in Paramaribo naar een meisjesschol, samen met haar vriendin Josephine, die bij hen inwoont om naar diezelfde school te kunnen gaan. Alexandra heeft moeite met de stereotype rollen die haar toebedeeld zijn – anders dan haar vriendin Josephine – en wil meer dan alleen een huishouden bestieren. Ze wil studeren en denkt veel na over de maatschappelijke verhoudingen in Suriname. Haar moeder keurt dit af en probeert haar progressieve ideeën zoveel mogelijk de kop in te drukken.

Na een afgerond schooljaar vertrekken Alexandra en Josephine in de vakantie naar Commewijne, naar het ouderlijk huis van Jo. Hier krijgt Alexandra de kans iet anders te doen dan handwerk of koken als ze in een verlaten tuinhuis een uitvinding treffen. Later ontmoeten ze de uitvinder  – Ernst  – en helpt ze hem met het bouwen aan de machine, terwijl Jo zorgt voor de hapjes en gezelligheid. Maar wat kunnen ze met de uitvinding en wat zal er gebeuren als anderen hierachter komen?

Kracht en valkuil
Het verhaal toont veel kennis van de schrijver Rihana Jamaludin over Suriname in de 19^e eeuw en laat zien dat ze zich goed heeft ingelezen en ingeleefd in de geschiedenis van Ernst Martzil. Die kennis geeft context en omdat ik weinig weet over die periode in dat land, vond ik het interessant om te lezen.

Maar deze kracht is ook meteen de valkuil van het verhaal. Het lijkt erop alsof de schrijver zoveel kennis wil overbrengen dat het de plot van het verhaal overschaduwt. Het ontbrak daardoor af en toe aan spanning.
Daarbij lijkt het verhaal te hinken op twee gedachten. Enerzijds wil het vertellen over de positie van vrouwen in Suriname in de 19^e eeuw en anderzijds over de bijzondere geschiedenis van Ernst Martzil en zijn uitvindingen. Aan het einde wisselt zelfs even het vertelperspectief. Hierdoor kon ik niet helemaal opgaan in het verhaal, omdat ik een kern of intentie miste.    

Desalniettemin vond ik het wel een bijzonder boek om te lezen. Het geeft een interessante kijk in een land waar ik van houd en in een periode in Suriname waarvan ik weinig weet. Het stipt interessante punten aan en maakt me ook nieuwsgierig naar wat de schrijver nog meer in petto heeft.