Ja, vloggen natuurlijk, eigenlijk. Maar het mag duidelijk zijn dat ik die keuze niet heb gemaakt. En misschien is dat niet zo slim. Voor je bereik. Want leest er iemand tegenwoordig nog stukken tekst? Heeft iemand nog geduld om intro, middenstuk, einde af te lopen in woorden en zinnen?

” Ooit, in een ver verleden, heb ik vrijwillig geleerd te filmen en te monteren. Ook al was dat dan in het analoge tijdperk met video’s. En dat zegt dus meteen iets over m’n leeftijd.

Maar ik waag me niet aan het gevlog. En niet omdat ik filmpjes maken niet leuk vind. Want ooit, in een ver verleden, heb ik vrijwillig geleerd te filmen en te monteren. Ook al was dat dan in het analoge tijdperk met video’s. En dat zegt dus meteen iets over m’n leeftijd.

” Ik moet er niet aan denken om altijd maar alles te moeten filmen. Elk moment van je leven op te nemen.

Maar ik moet er niet aan denken om altijd maar alles te moeten filmen. Elk moment van je leven op te nemen. Het niet te beleven, maar te pauzeren om je telefoon eerst op afspelen te zetten. Ik vind het al ingewikkeld om op vakantie foto’s te nemen als ik iets moois aan het bekijken of iets leuks aan het beleven ben. Daar forceer ik mezelf dan soms toe, maar dat is maar één klik op de knop. Niet een continue film.

Bovendien is vloggen een rage die grotendeels aan me voorbijgaat. Of waarschijnlijk is het geen rage, maar meer een generatiekloof die ik steeds duidelijker begin te voelen. Ik volg tegenwoordig één vlogger: Nienke Plas. En ook alleen maar omdat ze in Expeditie Robinson zat. Ik vind haar geweldig grappig. Een mooie meid met cabarettalent. Maar om eerlijk te zijn heb ik niet het geduld om haar filmpjes af te kijken. Want ik zit helemaal niet te wachten op ellenlange beelden over haar dagelijks leven, die overkomen alsof ze nauwelijks gemonteerd zijn. Of monteert ze het allemaal keurig, maar komt het vooral op mij over als irrelevante informatie? Of is dat dan weer die generatiekloof die steeds duidelijker open begint te breken?

” Ik zit helemaal niet te wachten op ellenlange beelden over haar dagelijks leven, die overkomen alsof ze nauwelijks gemonteerd zijn.

Naar mijn idee word je met een blog verplicht te bedenken waar je het over wilt hebben, helder voor ogen te hebben wat je boodschap is. Want niemand leest een brij gedachten, halve zinnen, van het ene onderwerp overspringend naar het andere. En daarom blijft het bij mij bij bloggen. Omdat je informatie al filtert voor je lezer. In een mooie verpakking. En zo kan ik tenminste comfortabel achter de schermen blijven tikken. Ieder z’n medium, zullen we maar zeggen.