Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt met een rood lint. Ze had het daar laten liggen. De strik was een beetje losgetrokken en zat niet meer zo strak op het doosje als gisteravond. Ze liep er naartoe. De koude plavuizen lieten een rilling langs haar blote benen lopen. Nu pas merkte ze hoe kil het was zonder de verwarming aan. Zelfs de bank voelde koel. Ze staarde naar het pakje en peuterde wat aan een uiteinde van het lint, dat begon te rafelen.

De fles wijn had ronde vlekken op het hout gemaakt. Onderzetters lagen verspreid over de vloer. Ze had ze gisteravond een voor een van de tafel af geveegd, als schijven in een sjoelbak. Een vlaag van de avond kwam omhoog borrelen als de zure smaak van braaksel dat al een dag dwars zat. Sandy zat inmiddels bovenop haar linkervoet. Ze voelde haar staart tegen haar enkel kwispelen. De hele nacht was Sandy niet van haar zijde geweken. Meestal lag ze in de woonkamer. Haar lange, beige kleurige, pluizige oren pasten precies bij het vloerkleed.

“Hij was gisteravond binnen komen lopen met nieuwe gympen aan. Het waren niet de Vans die hij altijd kocht. De zolen waren zo schoon en wit dat ze leken te fluoresceren.

Hij was gisteravond binnen komen lopen met nieuwe gympen aan. Het waren niet de Vans die hij altijd kocht. De zolen waren zo schoon en wit dat ze leken te fluoresceren. Hij had haar een vluchtige kus gegeven en de koude buitenlucht op haar wang achtergelaten.

“Bier?” vroeg ze en liep automatisch naar de koelkast.
“Doe maar wat fris.”
“Siroop?”
“Water is ook goed.”
Hij dronk nooit water.

De dag ervoor had ze zijn pakje magere yoghurt weggegooid. Het zat nog voor de helft vol, maar stond al dagen onaangeroerd in de koelkast. De geklonterde brokken zuivel kwamen het pak niet meer uit.

“Hij haalde een glimmend doosje uit zijn grote jaszak. Als een konijn uit een toverhoed. Hij zette het voorzichtig op tafel alsof het breekbaar was.

Ze liet een glas onder de kraan vollopen en vulde het bij met ijsklontjes. Zo leek het tenminste op een drankje. In de woonkamer zette ze het glas op een onderzetter. Ook water kon gemene kringen maken op tafel. Haar eigen glas met witte wijn stond er half leeg naast. Ze hief het werktuiglijk om tegen zijn glas te klinken. Hun gewoonte bij het eerste drankje van de avond. Hij pakte zijn glas niet op, maar staarde voor zich uit. Plotseling kwam hij in beweging en haalde een glimmend doosje uit zijn grote jaszak. Als een konijn uit een toverhoed. Hij zette het voorzichtig op tafel alsof het breekbaar was.

“Wat is dit?” vroeg ze en glimlachte.
“Dit had ik je nog beloofd.”
Ze fronste haar wenkbrauwen.
“Toen we een keer langs die chocolaterie liepen.”
Het rode lint stak fel af tegen het zachtgele doosje. Ze stak haar vinger door de lus van de strik.
“Ik vind dit heel moeilijk,” zei hij opeens.
Ze haalde acuut haar hand van het pakje af en schoof het een stukje van zich af.
“Maar ik kies voor haar.”
Ze slikte. Haar adem zat ineens zo vast bovenin haar borst dat ze moest snuiven om het los te laten.
“Wat is er veranderd?”
“Ze is zwanger,” antwoordde hij.
“Gepland?”
Hij haalde zijn schouders op. “Ze was de pil vergeten.” Zijn stem haperde.
“En waarom dit?” Ze knikte met haar hoofd naar het cadeau.
Hij zuchtte, schudde zijn hoofd en keek naar de vloer. “Ik weet het niet. Ik had het je beloofd.”

Ze was meteen opgestaan en naar de voordeur gelopen. Dit wilde ze niet meer. Hij was aarzelend achter haar aan gelopen en vlak bij haar gaan staan.
“Ik hoop dat ze smaken,” zei hij en glimlachte flauw. Ze rook zijn aftershave en een vage knoflooklucht.
“Sorry,” fluisterde hij en stak zijn hand uit om haar aan te raken.
Ze trok zich terug en kon alleen maar zwijgend naar de muur kijken. Hij was traag de deur uitgelopen, alsof hij het moment wilde vasthouden.
Het cadeau had ze de hele avond genegeerd. Aanraking had de pijn alleen maar opgerekt.

Nu maakte ze het doosje voorzichtig open en haalde er een bonbon uit. De kleur van pure chocolade. Ze hield het blokje bij haar neus en rook iets van peper of kruidnagel. Even overwoog ze een hapje te nemen, maar bedwong zichzelf. Ze wilde z’n troost niet en gooide de bonbon in Sandy’s bek. Ook honden konden soms een beetje steun gebruiken.

Dit korte verhaal schreef ik in 2014 voor een wedstrijd beginnend met de eerste zin ‘Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt met een rood lint’. Vond het te leuk om te laten liggen.